De 204de voetbedevaart naar Scherpenheuvel op 4 en 5 mei 2013
Op 30 april, 4 dagen voor de voetbedevaart, besluit ik mijn actieve voorbereiding van de tocht te stoppen en geniet op TV van de abdicatie van Koningin Beatrix en de aanstelling van Willem-Alexander als koning van Nederland en enkele overzeese gebieden. De voorzitter van de 1ste Kamer begint zijn toespraak met: “In traditie ligt kracht.” Ik noteer dit onmiddellijk op de rand van mijn krant.
Het is inderdaad ook die traditie, reeds sinds 1810, die ons mee de kracht geeft om eventuele hindernissen uit de weg te ruimen en zo de 204de voetbedevaart te kunnen laten doorgaan. “Ik woon niet in Boom, maar zou graag meegaan…; ik wil terug de draad oppikken, ik speel dwarsfluit en wil jullie komen versterken…; met mijn nieuwe knie wil ik het terug proberen maar…; tot zover enkele vragen die op het secretariaat toekwamen en die het beste lieten verhopen voor de opkomst van de volgende bedevaart.
Inschrijven en betalen bij vertrek: een inbreuk op de traditie. Niet iedereen volgde het geplande stramien om dit alles heel vlot te laten verlopen en toch kon bij de start het aantal van 82 voetbedevaarders gemeld worden. De zetduivel speelde even parten op de onderrichtingen maar er was gelukkig een exclusieve manuele correctie (collector’s item!)
Ruime belangstelling voor de startviering onder het motto “Niet ik, maar wij”, met een nog aarzelend gezongen Onze Vader. De processieleiding vestigt de aandacht op de nieuwe haltes in Walem en Mechelen en waarschuwt ons voor GAS-boetes bij het eventueel wildplassen. De wc op de autocar is echter een waardig alternatief. De verlichting buiten aan de kerk doet het niet en ook de klokken vertikken het om ons uitgeleide te doen. De bedrukte veiligheidshesjes, VOETBEDEVAART BOOM en BEGELEIDING VOETBEDEVAART BOOM, vallen in de smaak en worden vlot verdeeld. De autocar is grotendeels uit polyester, zodat onze magneetplaat “Voetbedevaart Boom Scherpenheuvel” noodgedwongen achter de ruit moet.
De 204de voetbedevaart is een feit.
Via de Rupeldijk naar Terhagen en om 01:36 zijn we in Rumst bij 11°C en een heldere hemel. Aangename tocht naar Walem waar van de vrijgehouden parkeerplaatsen alleen de verkeersbordjes overschieten. De buschauffeur krijgt een opmerking van de politie maar Els, als busverantwoordelijke, is rad van tong.
Vriendelijke bediening en 2 personen die met ons verder zouden gaan. Ze hebben blijkbaar rondjes rond de kerk van Walem gemaakt, want we hebben ze niet meer gezien.
Juist voorbij het Tivolipark volgen we nu de Vrouwvliet: Heel goed begaanbaar dank zij de heldere hemel. We ontwaren in het water mooie witte ganzen, eenden, ratten (??) en sommige bedevaarders zien al andere vieze beesten. Telkens bij het kruisen van een weg staan de camionetten ons op te wachten om eventuele bijstand te verlenen. Een soort vlonderbrug die ons onder het spoor leidt, is niet gediend met de strakke pas die we aanhouden en begint sterk te wiebelen. Een geruststelling voor sommigen onder ons dat het niet aan hun hoofd ligt dat ze zwijmelen. Misschien had Bart het commando “breek de pas” kunnen geven, zoals vroeger in het leger.
Andere jaren was de etappe van Mechelen naar Bonheiden wel wat korter, maar via een industriepark in volle bedrijvigheid komen we uiteindelijk toe in de parochiezaal aldaar. Gelukkig was Rudy er met de fiets wat vroeger, anders was de koffie nog niet klaar geweest. Blijkbaar was het personeel daar niet zo goed gebrieft.
Vlotjes naar Keerbergen waar Gert Corremans een sublieme imitatie doet van de speech van Yvon. Alleen de “nieuwe bedevaarders” konden er niet mee lachen. Volgend jaar kunnen ze hopelijk de vergelijking maken. Voor de soep van de volgende dag werden 57 tickets aan de man/vrouw gebracht. Waarschijnlijk verleid door de geur van de verse soep hebben er ‘s anderendaags toch nog enkelen betaald voor soep à volonté .
De muzikanten verzamelen om te spelen, maar consternatie alom wanneer Jan Mampaey zijn klarinet niet vindt: blijkbaar achtergelaten in Boom. Iemand wordt uit zijn bed gezet (7.40u!) en kan hem wat later (en wat verder) een instrument bezorgen. De muzikanten, nu al met 7, beginnen te dromen van een majorettekorps en selecteren reeds onder de aanwezige bedevaarsters. Cont(r)acten via het secretariaat graag! De sfeer is optimaal en de muziek klinkt harmonieus.
Tremelo, supergezellig en de aanwezigheid van de erevoorzitter, zijn echtgenote en zijn vriend de “Pol van Baal” steekt ons een hart onder de riem. De lieftallige dames achter de toog bedienen ons, en nadien ook de busbedevaarders, naar vermogen. Het afgeven van de “Mercikes” was ook hier een succes en zelfs "nuttig" te noemen.
De trip naar Aarschot, zo’n 11km, wordt vakkundig begeleid door de seingevers en de medewerkers in de camionetten. Enkele vermoeide busbedevaarders zien ons passeren aan de andere oever van de Demer. Iedereen wrijft zich in de ogen (en niet alleen van vermoeidheid) bij het zien van de metamorfose die de kantine van de sporthal heeft ondergaan als sportcafé. Het 5-tal fietsbedevaarders van OKRA H.Hart vindt hier ook enige verpozing.
Verschillende bedevaartgroepen lijken soms haasje over te spelen richting Scherpenheuvel. Wat het stappen tijdens het eerste weekend van mei al niet meebrengt. Wat ’s morgens al verwacht werd, wordt nu werkelijkheid: niettegenstaande de 17°C op de thermometer voelt het veel warmer aan en het eindeloze stuk richting basiliek lijkt nu nog trager te verlopen. De parking van busbedrijf Heuvelcars brengt door schaduw en het bedelen van frisdrank enig soelaas. Nu is er wel politiebegeleiding.
Zonder verwelkoming van pater André (te veel bedevaarten op het zelfde moment) verdwijnen we tussen een massa volk en gaan we volledig rond de basiliek. Voor de ingang van de basiliek lopen we een verraste pater André toch tegen het lijf, wat ons alsnog een welkomstwoord oplevert. Tranen van geluk en tevredenheid alom.
De busbedevaarders en enkele voetbedevaarders volgen in de kapel van de Pelgrim de fijne bezinning van de hand van Joos Michiels.
Pastoor Van Hilst vervangt pater André bij de huldiging van jubilaris Chris Van Camp en de zegening met het Mariabeeld. Hij is uitermate zuinig met de kwispel, een geluk voor Chris.
Ruime belangstelling in de Mariahal, waar een verzorgde misviering ons nogmaals confronteert met “Niet ik, maar wij” en ons aanraadt om deze leuze ook in het dagelijkse leven in gedachten te houden. Bij het buitengaan tikt een vermoeide bedevaarder tegen de grote klok achteraan in de Mariahal, gelukkig wil niemand een tournee generale met miswijn.
De kwaliteit van de nachtrust is niet overal gelijk, maar iedereen verschijnt toch op tijd bij de korte startbezinning door Kris.
Blauwe zwaailichten steken fel af tegen de nog donkere hemel. Aan de dancing Den Viertap (vroeger Johnny White, dan White House) is er grote alcoholcontrole. Een volle parking en vele dwaze gezichten. ”Hé, mannen, neemt die gasten eens mee, want we willen naar huis”, klinkt het bezorgd. Agnes, die vooraan rijdt, is het eerst aan de beurt en blaast negatief. De volgende camionetten zijn ook allemaal clean en de chauffeur van de bus is er ook vrij gerust in. De agent gaat niet in op zijn voorstel om bij wijze van test de passagiers van de bus eens te laten blazen. We zijn nog nooit zo rustig tot Aarschot kunnen stappen. In Rillaar was het 6°C om 5.52u.
Knapperige verse pistolets en koeken in het Sportcafé, waar zelfs de trappist nu beter gekoeld is. Ik neem het zekere voor het onzekere en neem de bus voor de etappe naar Tremelo. Hier maak ik een knap staaltje van blarensteken mee en wordt mijn medische kennis geüpdatet. De bus kan hier blijkbaar niet verkeerd rijden en Els stapt een halfuurtje met de bedevaart mee. Swa Oorts vindt het vele luchtverkeer hinderlijk tijdens het voorbidden, maar ondanks veel goede wil kan zelfs Geert Van Hoeck hier (nog) niets aan doen.
’t Vat trappist in de Damiaanschool is af, de jubilaris wordt gehuldigd en op de gevoelige plaat vastgelegd en de muzikanten blazen de ziel uit hun lijf. Wie waagde daar zelfs een dansje? Dankzij de vele zere voeten escaleert dit niet.
Op weg naar Keerbergen oefent Mia voor het passiespel van volgend jaar en valt (bijna) driemaal met haar kruis. De camionetten delen snoepjes, stukjes fruit, radijsjes, kaasjes enz. uit, wat zeker naar meer smaakt, maar we moeten wel opletten dat de koudeketen niet verbroken wordt.
In de parochiezaal in Bonheiden heeft men het precies nog niet door dat er nog veel volk terugkomt, want er moeten nog snel extra stoelen worden bijgezet.
In de Zellaerdreef vond men het grappig om een wielerwedstrijd te organiseren, zodat we op politiebevel tot 3 maal toe opzij moesten om “de koers van de Chiro” door te laten. Het toeschouwersaantal voor die wedstrijd steeg tijdelijk met 100%. Een van de mooiste en rustigste stukjes van de bedevaart verviel nu. Gelukkig kwam door de nieuwe locatie in Mechelen een troosteloos stukje weg niet meer voor in het parcours, wat het vorige verlies enigszins compenseert.
De korte rustpauzes van 20min zijn echter nipt wanneer men moet wachten aan de toog en dan zijn 33cl nog moet uitdrinken vooraleer het fluitsignaal klinkt.
Zoals elk jaar verloopt de terugweg sneller dan de weg naar Scherpenheuvel, zodat we ook nu zonder problemen via Walem en Rumst onder grote belangstelling en met muzikale steun van de Kon. Harmonie Rupelzonen toekomen op de Markt in Boom.
Nog een kleine zinspeling op het artikel in HLN door onze voorzitter, een ontroerend “tot weerziens” en hopelijk kan iedereen thuis terugblikken op een fijne bedevaart. En ja, ook nog gehoord onderweg dat het verschil met de Dodentocht er in zit dat daar geen sterk sociaal gegeven aanwezig is.
Omer
Terug naar boven